Endokrynologia

Hormon luteinizujący (lutropina, LH) jest hormonem gonadotropowym (stymulującym pracę gruczołów płciowych) i odpowiada za funkcje rozrodcze u kobiet i mężczyzn. Hormon luteinizujący odgrywa ważną rolę w regulacji cyklu miesiączkowego i zajścia w ciążę u kobiet oraz produkcji testosteronu u mężczyzn.

Termin „insulinooporność” pojawił się kilka lat po odkryciu insulinoterapii w 1922 roku. Według różnych szacunków częstość występowania tej choroby na świecie wśród osób dorosłych waha się od 2% do 24%.

Brzuch kortyzolowy to objaw gromadzenia się tłuszczu w okolicy brzucha z powodu przewlekłego stresu i wysokiego poziomu kortyzolu w organizmie.

Cukrzyca to choroba endokrynologiczna spowodowana zaburzeniami pracy trzustki lub interakcji insuliny z komórkami organizmu. Insulina jest hormonem, który odpowiada za zużycie glukozy i regulację metabolizmu węglowodanów.

Otyłość i nadwaga to najbardziej powszechne choroby metaboliczne, a częstość ich występowania stale rośnie. Przyrost masy ciała jest czynnikiem ryzyka chorób serca, naczyń krwionośnych, stawów, narządów rozrodczych i narządów układu pokarmowego.

Gruczoł tarczowy (tarczyca) to narząd wydzielania wewnętrznego, który znajduje się z przodu szyi poniżej krtani. W przypadku podejrzenia zaburzeń tarczycy należy umówić się na wizytę u endokrynologa.

Tarczyca to niewielki gruczoł w kształcie motyla, znajdujący się z przodu szyi, tuż pod krtanią. Odpowiada za produkcję hormonów regulujących metabolizm, temperaturę ciała, pracę serca i układ nerwowy.

Depresja sezonowa (choroba afektywna sezonowa), której towarzyszy uczucie smutku, braku energii, senności i utraty zainteresowania codziennymi czynnościami, występuje głównie późną jesienią.

Zmiany hormonalne, czyli zaburzenie równowagi hormonów, wpływają na metabolizm, nastrój, funkcje rozrodcze, skórę i włosy. Objawami zaburzeń hormonalnych są m.in. nieregularne miesiączki, trądzik, wahania masy ciała, spadek libido czy zaburzenia koncentracji. Przyczyny mogą mieć charakter zarówno fizjologiczny, jak i chorobowy. Leczenie zaburzeń hormonalnych, oparte na diagnostyce laboratoryjnej i obrazowej, polega na dobranej przez specjalistę farmakoterapii (w tym terapii hormonalnej), uzupełnionej modyfikacją stylu życia.