Proktologia

Polipy odbytu to łagodne, ale potencjalnie przedrakowe zmiany nowotworowe na błonie śluzowej odbytnicy, które mogą powstawać w wyniku przewlekłych stanów zapalnych, zaparć, infekcji lub zaburzeń hormonalnych. Objawiają się m.in. świądem, bólem przy wypróżnianiu, obecnością śluzu lub krwi w kale oraz zaburzeniami rytmu wypróżnień. Diagnozę stawia proktolog na podstawie badania per rectum, rektoskopii lub kolonoskopii. Leczenie polega na chirurgicznym usunięciu polipów, a następnie badaniu histopatologicznym w celu oceny ich charakteru.

Gumkowanie hemoroidów, znane również jako ligacja, to małoinwazyjna metoda leczenia hemoroidów, polegająca na założeniu pierścienia lateksowego na podstawę guzka hemoroidalnego. Gumka odcina dopływ krwi do hemoroidu, co powoduje jego obumarcie i usunięcie w ciągu kilku dni. Metoda ta stosowana jest w przypadku hemoroidów wewnętrznych w drugim i trzecim stadium choroby, kiedy guzki są wystarczająco duże, aby je uchwycić.

Hemoroidy to schorzenie proktologiczne polegające na powstawaniu żylaków w odbytnicy, które mogą powodować ból, świąd i krwawienie.

W krajach rozwiniętych zaparcia dotykają 30-50% dorosłych i do 30% dzieci w wieku od 0 do 18 lat. Do osób najbardziej narażonych na zaparcia należą dzieci, osoby w wieku powyżej 55 lat oraz kobiety w okresie ciąży i porodu.

Zapalenie i grzybica odbytu objawiają się przede wszystkim uporczywym swędzeniem, pieczeniem, bólem przy wypróżnianiu, a także zmianami skórnymi, takimi jak zaczerwienienie odbytu, obrzęk czy pęknięcia skóry. Typowe dla kandydozy są również biały nalot wokół odbytu, wilgotność i uczucie podrażnienia.

Hemoroidy wewnętrzne powstają na skutek zaburzeń krążenia i zwiększonego ciśnienia w żyłach odbytu. Typowe objawy to dyskomfort i ból przy defekacji, swędzenie, pieczenie, krwawienie z odbytu, uczucie niepełnego wypróżnienia, a w zaawansowanych stadiach wypadanie guzków. Leczenie zależy od stopnia zaawansowania choroby – obejmuje farmakoterapię (czopki, maści, leki przeciwzapalne, przeciwbólowe i flebotoniki), małoinwazyjne zabiegi (gumkowanie, skleroterapia, laser, krioterapia, fale radiowe) lub leczenie chirurgiczne w cięższych przypadkach.

Hemoroidy zewnętrzne to nabrzmiałe żyły znajdujące się pod skórą wokół odbytu. Zewnętrzne żylaki odbytu tworzą się poniżej połączenia odbytu i odbytnicy. Mogą powodować ból, dyskomfort, swędzenie i pieczenie.

Proktolog zajmuje się diagnostyką i leczeniem chorób odbytu, odbytnicy i jelita grubego, takich jak hemoroidy, szczeliny czy polipy. Podczas wizyty lekarz przeprowadza wywiad, badanie palpacyjne oraz, jeśli trzeba, anoskopię lub rektoskopię, które pozwalają dokładniej ocenić stan błony śluzowej. Badanie zwykle trwa 15–20 minut, nie jest bolesne, ale może powodować lekki dyskomfort. Do pierwszej wizyty należy przygotować się poprzez lekkostrawną dietę i oczyszczenie jelit za pomocą czopków lub mikrowlewek, zgodnie z zaleceniem lekarza.

Kość ogonowa ― to kość w dolnej części kręgosłupa, która składa się z trzech do pięciu połączonych ze sobą kręgów.

Choroba hemoroidalna to rozszerzenie i stan zapalny żył w odbycie i dolnej części odbytnicy. Wewnętrzne hemoroidy rozwijają się wewnątrz odbytnicy, a zewnętrzne hemoroidy rozwijają się pod skórą wokół odbytu.

Biegunka to objaw zaburzeń trawienia, który charakteryzuje się występowaniem wodnistych stolców. Może towarzyszyć jej obecność krwi, śluzu lub resztek niestrawionego pokarmu w kale. Biegunka może występować na skutek infekcji bakteryjnych, wirusowych, zatrucia pokarmowego, a także chorób przewlekłych, jak zespół jelita drażliwego czy celiakia. Leczenie biegunki zależy od jej przyczyny i obejmuje stosowanie leków przeciwbakteryjnych, probiotyków oraz nawadnianie organizmu, aby uniknąć odwodnienia.

Przetoka odbytu to nieprawidłowy otwór lub tunel, który łączy kanał odbytu z otaczającymi tkankami. Najczęściej powstające na skutek infekcji lub urazu. Zabieg chirurgiczny jest wskazany, gdy przetoka nie ustępuje samoistnie lub powoduje powikłania. Usuwanie przetoki odbytu polega na wycięciu patologicznego kanału i może obejmować różne techniki, w tym fistulotomię lub zastosowanie płatów endorektalnych, w zależności od rodzaju przetoki.